به همت معلم بجنوردی؛
مجموعه داستان‌های «دختران یاس» در بجنورد روانه بازار کتاب شد
خراسان شمالی- مجموعه داستان‌های «دختران یاس» با همت معلم بجنوردی و به کمک انتشارات زبان علم منتشر و در دسترس علاقه‌مندان قرار گرفت.
سکینه شعبانی نویسنده کتاب در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در بجنورد، بیان کرد: از سال‌ها قبل دغدغه‌ام این بود که دانش‌آموزانم فقط درس نخوانند، بلکه خودشان خالق باشند. حس می‌کردم باید راهی برای گفت‌وگو، برای شنیدن و شنیده‌شدن پیدا کنیم در همین راستا تصمیم گرفتم نوشتن را از حالت آموزشی صرف خارج و به ابزاری برای برقراری ارتباط انسانی تبدیلش کنم.
وی با اشاره به دلیل انتخاب نام دختران یاس برای این مجموعه گفت: یاس برای من نماد لطافت، مقاومت و زیبایی پنهان است؛ درست شبیه دختران نوجوانی که در سکوت کلاس‌ها، احساسات بزرگی در دل دارند و می‌خواستم با این عنوان بگویم که در دل هر دختر نوجوان، جهانی از حرف‌های نانوشته و امیدهای روشن وجود دارد.
شعبانی افزود: در روزگاری که بسیاری از نوجوانان زیر بار دغدغه‌های بی‌پایان بزرگسالی، سکوت را به سخن گفتن ترجیح می‌دهند، من به عنوان معلم، قلم را در دستان دانش‌آموزانم گذاشتم تا خودشان روایت‌گر دنیایشان شوند و حاصل این تجربه ارزشمند، کتابی با عنوان داستان‌های دختران یاس شد.
وی ادامه داد: فضای کار کاملاً آزاد بوده و فقط از آنها خواستم درباره چیزی بنویسند که برایشان مهم است و برخی از بچه‌ها اولش تردید داشتند، بعضی خجالت می‌کشیدند یا فکر می‌کردند نوشته‌هایشان ارزش ندارد به همین دلیل با چند جلسه هم‌فکری و تشویق، کم‌کم همه‌شان دست به قلم شدند و آنچه نوشتند، بازتابی از دغدغه‌ها، آرزوها، خیال‌پردازی‌ها و تجربه‌های زندگی‌شان بود و در مجموع هیچ چیزی سانسور یا تحمیل نشد.
شعبانی با اشاره به نقش نوشتن در برقراری ارتباط تاکید کرد: ما انسان‌ها برای زنده‌ماندن به ارتباط نیاز داریم، اما اغلب بلد نیستیم آن را به‌درستی برقرار کنیم و نوشتن، ابزاری شگفت‌انگیز برای ساختن این پل ارتباطی است و وقتی کسی می‌نویسد، بخشی از خودش را با دیگری شریک می‌شود.
وی تصریح کرد: کتاب با کمک و حمایت انتشارات زبان علم در بجنورد در قطع خشتی بزرگ و در ۳۲ صفحه چاپ شده است که چاپ این کتاب صرفاً یک فرآیند تجاری نبود، بلکه یک کار فرهنگی بود.
شعبانی در پایان خطاب به والدین گفت: بچه‌ها را جدی بگیریم چرا که آنها فقط نیاز به درس و آزمون ندارند، بلکه نیاز دارند شنیده شوند، درک شوند و باور شوند چرا که نوشتن یکی از بهترین راه‌ها برای این اتفاق است و اگر معلمان، والدین و مدیران فرهنگی فضا را فراهم کنند، نوجوانان ما می‌توانند بزرگ‌ترین روایت‌گران نسل خود باشند.
